juni 11, 2016
Rollercoaster aan emoties
Lieve lezer, ik wil je misbruiken. Om stoom af te blazen. De afgelopen week mocht ik namelijk een rollercoaster aan emoties ervaren. Wat er allemaal gebeurd is? Vorige week was Jeroen een weekje in Nederland om trainingen te geven. Ik bleef op Gravito om nóg een week als vrijwilliger te werken in de keuken. Beiden genoten we van onze ‘eigen tijd’. Des te meer verheugden we ons op een romantisch weerzien afgelopen maandagavond in Porto.
Mijn plan was om die ochtend al Porto in te rijden voor een dagje sightseeing. Oh wat voelde ik me stoer en vrij zo in m’n eentje in de camper. Binnen een seconde transformeer ik echter naar ‘het hulpeloze vrouwke’ als ik het achterlicht en de bumper crash tegen een betonnen paaltje. Wat voel ik me dom! In mijn hoofd regent het direct zelfverwijten. Relativeren kan ik weer zodra ik naar de stad koers. Één achterlichtje doet het nog J. Hélemaal in mijn nopjes ben ik weer zodra ik, na een uurtje manouvreren door de smalle en overvolle straatjes, een perfecte parkeerplaats gevonden denk te hebben. Dicht bij het centrum.
’s-Avonds op een romantisch terrasje vieren we ons leven met een glaasje oude port. De buikvlinders fladderen blij terwijl we onze verhalen delen. De vlinders veranderen in dode motten zodra we bij de camper komen. Ingebroken! De dief had ontdekt dat ik het keukenraam niet vergrendeld had. Er zijn niet eens woorden voor mijn klein-kleiner-kleinst gevoel op dat moment. Wat ben ik toch een leeghoofd! Na wat gevloek en getier van ons beiden komt toch ook snel weer de zucht van opluchting. We missen helemaal niets (alle waardevolle spullen dragen we gelukkig altijd bij ons). Weg van deze plek. De stad uit. Slapen doen we deze nacht bij een goed verlicht 24-uur-restaurant langs de snelweg. Midden tussen de vrachtwagens. Daar voelen we ons weer veilig.
De volgende ochtend rijden we door naar het berggebied Serra da Estrela in Portugal. Ondanks de ‘niets gestolen’ en ‘geen braakschade’ opluchting, blijf ik mezelf toch de hele dag een niksnut vinden. Kan ik niet eens een dagje in m’n eentje reizen? We zijn beiden moe en gespannen. Bij aankomst op de camping (even geen wild camperen voor ons) laat de Nederlandse eigenaresse 3 mappen met trails zien die in de omgeving te lopen zijn. Daar duiken we meteen met z’n tweetjes in. Al snel is alles weer ‘koek en ei’.
Uitgeslapen beginnen we woensdagochtend een korte trail run. Mijn gekneusde teen blijkt het ook weer prima te doen. Hallélujaaaaa. Zingend gaan we over de paden. Na een duik in een verfrissend bergriviertje, hinkt Floyd opeens. In een dorpje stoppen we om Floyd te laten rusten. Mooi moment voor een bakkie op het rustgevende dorpsplein waar veel oude mannekes, leunend op hun stok zitten te peinzen over het leven (tenminste dat denk ik dan hé). Wat een rustgevend tafereel.
Deze rust maakt snel plaats voor een soort ‘vader-en-moeder-overbezorgdheid’. Hoe we Floyd ook aanmoedigen om op te staan. Hij beweegt geen spier. Wachtend op de taxi om ons naar de dierenarts te brengen, maken de oude mannekes ons bang met sterke verhalen over een giftig, bijtend beest. Oh nee! Onze harten krimpen in elkaar. Pas na anderhalf uur onderzoeken komt de dierenarts erachter dat hij een doorn van wel een centimeter of 6 in zijn poot heeft. Ook dit loopt met een sisser af. Floyd knapt ieder uur zienderogen op. Wij dus ook….
Donderdagochtend genieten we, zonder Floyd die nog moet rusten, met een grote G van de prachtige bergen. Overal waar we kijken staat de gele brem uitbundig te bloeien. Ik ben weer helemaal terug bij het grootse, stoere, vrije gevoel van het begin van de week. Tot ik val en er een klein bloedstroompje over mijn linkerknie loopt. Ik begin te snikken en schreeuwen als een klein kind. Ik hou me totaal niet in! Blijkbaar moeten de spanningen van alle gebeurtenissen er uit. Na 3 minuten word ik stil. Alle stress is losgelaten. We kunnen weer door…
Lieve lezer, dank je wel dat ik even mijn hart bij je mocht luchten…
Comment