november 6, 2022
Ellende van MIJN
Ellende door het woordje MIJN
Onlangs, onderweg van Italië naar Nederland, luisterde ik naar podcasts van Eckhart Tolle over zijn boek ‘The New Earth’.
Ergens benoemt Eckhart daar het probleem van het woordje MIJN en daar bleef ik lekker op kauwen.
Hij vertelt: ‘direct in onze jonge jaren begint dat.
Dit speeltje is van mij, een drama als een ander kind ermee wil spelen’.
Vanochtend ervoer ik zelf de pijn van MIJN.
In 2016 tijdens één van onze campertochten leerden we in Andalusië een überfitte 70-jarige trailrunner kennen.
We hadden direct een klik, ook met zijn twee kittige hondjes én gingen samen een dag op pad.
Onderweg waren zijn bliksemsnelle donderstenen steeds op eigen houtje avontuur aan het maken.
Soms samen met ons én ook enkele uurtjes alleen.
‘Terug of thuiskomen doen ze altijd’, zei hij vol vertrouwen.
De band die ik tussen hem en zijn viervoeters voelde was groots.
In vrijheid totaal verbonden met elkaar.
Hun gedrag spiegelde mijn verlangen.
Vrijheid om je eigen oer-instinct te mogen volgen, voor iedereen.
En in de vrijheid een totale hartverbinding voelen die fysieke aanwezigheid overstijgt.
(gelukkig mag ik dit met Jeroen al heel wat jaren samen beleven).
Sinds deze ontmoeting, maakte ik plaatjes in mijn hoofd.
‘Zo met een maatje op pad zijn, dat werd mijn wens’.
En Dali die lekker aan het puberen is, brengt deze nu, gek genoeg met tegenzin, in vervulling.
Met regelmaat stormt ze de berg op voor haar eigen avontuurtjes, van zo’n urenlange minuut of tien.
Een tijdje heb ik haar aan de riem gehouden.
Want man, de zenuwen strakgespannen om mijn hart.
Straks is MIJN Dali weg.
En dan is het ook MIJN schuld.
Had ik haar maar aan de riem moeten houden.
Wat ik hierin echter ook merk is, dat als ik haar ruimte beperk, ik dit ook voor mezelf doe.
Als zij snuffelt moet ik stoppen, terwijl ik net lekker ren.
Als ik op een bankje wil mijmeren terwijl zij schooierend wil zwalken, belanden we in een riemtrekwedstrijd.
Omdat ik weet dat ik iets op te lossen heb en niet zij, geef ik haar weer vaker de vrijheid.
Wetende dat zij haar natuurlijke, wijze instinct volgt, dat zoveel verder reikt dan de mijne.
Toen ze vanochtend met haar buurmeisje Mia in de diepte van de bossen verdween, sprongen de Spaanse hondjes in mijn herinnering. En wat een wonder! Dit zorgde voor een deken van inzicht en vertrouwen die alle angst liet smelten.
Ik vond het bij die hondjes geweldig. Waarom dan zo’n angst bij die bij van MIJ?
Deze realisatie maakte me volledig kalm en rustig en ik gunde haar zo dit plezier.
Na een luchtige 10 minuten, die ik lachend doorbracht met Mia’s vrouwtje, kwam Dali inderdaad weer vrolijk terug gesprankeld.
Mia was echter nog in geen velden te bekennen.
Vol vertrouwen gingen zowel haar vrouwtje als ik naar huis en twee uur later kreeg ik een appje:
‘I found Mia at our neighbours playing with Pepe, apparently they had a play date’.
Dit hele voorval opschrijvende in mijn dagboek, kom ik opeens in de verwonderde Alice stand…
Wat als het woordje MIJN nooit was uitgevonden?
Niet MIJN land, maar ONZE wereld?
Hoe zouden we elkaar, en wat onze wereld overvloedig geeft, dan beleven?
I wonder…
Comment