augustus 2, 2017
dat jij bestáát
Onze ontmoeting in Kopenhagen. Als trotse pauwen strijken we onze veren uit. De pretlichtjes in onze ogen vinden elkaar in twinkelende uitdaging. Mijn mooiste, zwoele zomerjurk zwiert voor Jeroen’s neus langs mijn benen. Coquetterend maken we elkaar het hof. We zweven. Tot het licht die avond erg laat uit gaat. Zoals Claudia de Breij zingt: Want wanneer ik je mis, weet ik weer hoe fijn het is. Oh yeah, dat jij bestáát!
Groot verlangen
De volgende ochtend begint onze gezamenlijke reis ‘with the end in mind’. Jeroen wil op 29 augustus terugvliegen. Vanuit Oslo blijkt dat verreweg het goedkoopste te zijn. Prijs bepaald dit keer dus mede onze route. Langs de westkust van Zweden richting Noorwegen. Om een ander groot verlangen te vervullen. In de bergen zijn.
Paringsdans
Na twee dagen begint onze paringsdans wat te luwen en merken we dat onze zendmasten op twee verschillende golflengtes uitzenden. Rond de ontvangstmasten hangt een mistige nevel. Jeroen loopt over van enthousiasme over zijn golf-flow-challenge en wil me meenemen in de plannen die hij hierover heeft. Ik leef in mijn nomaden-schrijf-fotografie-bubbel en moet even wennen dat ik niet meer alleen richting bepaal. Vorig jaar kwam al aan het licht dat als we ons in te hoge, overenthousiaste energie bevinden, onze communicatie daaronder lijdt. Ons eigen wereldbeeld zien we dan als waarheid voor de ander. Met frustaties, teleurstellingen en een ‘niet-gehoord-voelen’ als gevolg.
Big shift
Een big shift hierin bracht ons het leren van Non-Violent-Communication. Luisteren. Herhalen wat de ander zegt om onze eigen-wijsheden te laten spreken. Samen onderzoeken welke gevoelens er schuilgaan achter woorden. Én vooral, geen ongevraagd advies aan elkaar. Oh, hoe lastig het is om niet te onderbreken en te roepen: ja, dat herken ik ook! Door het bijten op de puntjes van onze tongen zien ze er inmiddels uit als de kantelen van een kasteel. Ah-fijn. Die avond regent het toch. Een mooi moment om in onze knusse zithoek te duiken en onze zend- en ontvangstfrequenties weer af te stemmen.
Insiders-information
Nu stuiteren we alleen nog over het idee de bergen in te trekken. In Oslo stellen we onze routeplanner in op het nationaal park Hardangervida. Dat we informatie-maagdelijk zijn over dit gebied begint onderweg aan me te knabbelen. Eerst maar eens tanken. Ik zie een sportief uitziend koppel likkebaarden aan een enorm softijs. Aha, daar ga ik ons ook op trakteren. Het schept direct een band en zo belanden we met z’n viertjes aan een picknickbankje. Het koppel blijkt het gebied te kennen als hun broekzak en ze toveren een uitgebreide kaart op tafel. Een half uur later zijn we weer op weg. Met volle tank én een overvloed aan insiders-information. Dank je wel, toeval.
Alive and kicking!
Vrijuit zingend en van links naar rechts hoppend op onze stoelen, bereiken we een uurtje later het meest idyllische slaapplekje aan een spiegelend meertje. We doen net of we het bord ‘no-camping’ niet zien staan en slaan ons kampement op. Ons geluk, het ijskoude bergwater en de wijn stromen langs en door onze lichamen. We feel alive and kicking! Verwonderd genieten we die avond van het spel tussen de avondzon en de bergen. Het voelt als een welkomstritueel. Speciaal voor ons.
Comment