juli 13, 2017
Alleen, niet eenzaam
Naief is hét juiste woord. Hoe kon ik denken dat het met de trammelant in Hamburg wel mee zou vallen. Was ik nog onder invloed van de film ‘Gandhi’ die wij de dag voor mijn vertrek keken?
Oud-belegen Neumünster
Anyway. Ik wijzig mijn koers richting het oud-belegen stadje Neumunster waar ik 3 uur rondzwerf in de miezerregen zonder een beeld te mogen vastleggen dat me raakt. Ik besluit naar de camperplaats terug te gaan en m’n boekhoudersjas aan te trekken. Druk doende met het afronden van het 2de kwartaal komen de buren om de hoek gluren voor een praatje en een balspel met Floyd. Alweer gaat contact maken helemaal vanzelf. Hoe kan het zijn dat ik al jaren denk dat niet te kunnen? Spontaan contact maken.
Demonische zeepbel
Ben ik werkelijk gaan geloven in een demonische zeepbel? Het licht van mijn schijnwerper alleen gericht op Jeroen die altijd en overal razendsnel en als vanzelf in gesprek is. Ik blijf dan achter zijn schouder jaloers mokken. En voel me regelmatig buiten de boot vallen. Heel hard roepend: ‘zie je wel! Ik kan niet spontaan contact maken’. In al mijn duizenden herhalingen maakte ik dit negatieve mantra waar. Heel comfortabel besef ik me nu. Veilig in mijn comfortzone-kooitje met verstand-gesmeden tralies.
Let’s get together and feel allright
In de gezellige havenstad Flensburg, waar ik met mijn neus midden in de jaarmarkt-boter val, begint de zeepbel steeds meer vrolijk gekleurde barsten te vertonen. De deftige bolhoed meneer. Het dansende rock-and-roll stel. En de handpan-muzikant. Ze laten mijn dag stralen. In het zondags-verlaten Kolding krijgt de zeepbel haar genadeslag. De 24-jarige Joegoslavische blonde zegt ‘Hello!’. Vleit zich naast me in het gras om na een uurtje keuvelen weer afscheid te nemen. In de geboorteplaats van H.C Andersen, Odense, word ik bij de buren op de thee gevraagd en sla ik de volgende ochtend mee-ontbijten af. Even op mezelf zijn. Is dit een sprookje?
Feel-good movie
Of een feel-good movie? Zeepbellen leven bij mij echter in commune. In het ‘alleen reizen’ wil ik er nog veel meer, met zachte hand, om zeep helpen. De vraag: ‘mag ik een foto van je maken?’ brandt bij iedere ontmoeting op mijn tong zonder de weg naar mijn lippen te vinden. Op aanraden van Kim kijk ik ’s-avonds, opgekruld in mijn bedje, de docu van topfotografe Robin de Puy. Op een stoere shopper reist zij door Amerika met het verlangen een portret reportage te maken. Doodsbang om aan dit avontuur te beginnen, blijft ze het liefst op haar hotelkamer.
Een zucht van verlichting
Een zucht van verlichting rilt er door mijn lijf. Als beginnend fotografie-amateur , twijfelend en onzeker over wat en hoe ik wil fotograferen, mag ik mezelf dus nog een oceaan aan ruimte gunnen. Ik heb een mount-everest aan kansen laten liggen. Ik zag ze wél. Tevreden met een paar aardige vakantiekiekjes in Flensburg wordt na 48 kilometer rondzwerven en speuren mijn inzet beloond met een beeld dat me recht in het hart raakt. Dit ben ik. Op dit moment. Kijkend naar mijn schaduw. De zwarte, hoekige zeepbellen liggen aan de rand van het licht. Touch down voor de eerste die nu achter me ligt.
Comment