december 15, 2015
Ecolonie
Een prachtige sterrenhemel en koude vriesnacht verwelkomen ons woensdagavond op Ecolonie. Mijn bedoeling is om hier zowel te ontdekken wat het leven in een ecologische gemeenschap brengt, als samen veel te wandelen én onze website af te maken. De perfectionist in mij had namelijk al een deuk opgelopen toen bleek dat het niet lukte om nog voor vertrek de website live te hebben.
Lesje leren loslaten
Donderdagochtend maken we een lange, stevige wandeling door de wolvenvallei. We genieten met volle teugen van het bevroren landschap wat schittert in de zon. We maken vreugdedansjes onderweg, zo blij zijn we. Fris en fruitig, met bakken energie begin ik na de lunch aan onze website. Ik ga naar de toch wel saaie ruimte waar ik via een kabel kan internetten. Na een paar uurtjes ijverig typen, komt de frustratie uit mijn oren! Wil ik al het geschrevene opslaan binnen wordpress…. foutmelding. ARCHHHH! Stampvoetend loop ik terug naar de camper. Gelukkig realiseer ik me na een hele diepe ademteug hoe belachelijk ik me gedraag. Waar maak ik me zo druk over? Is dit de bedoeling van onze journey? Rondlopen als een doorgedraaid duracell konijntje? En dat juist op deze rustgevende, inspirerende plek? Dacht het niet. Adem nog dieper en relax!! Blijkbaar is het tijd om ecolonie te ontdekken en samen te zijn met je maatjes. Slow ride, remember? Ik neem het wijze besluit om internet te laten voor wat het is…
Mee-eten
Na wat relax uurtjes eten we mee met de op dit moment 18 bewoners die Ecolonie telt. Ik verheug me enorm op een (h)eerlijke vegetarische maaltijd en mooie gesprekken. En daarin worden we beloond! Het eten smaakt ons fantastisch. We scheppen zelfs 3 keer op. Onze tafelgenoten zijn heel warm en open en delen hun levensverhaal. De meesten hebben een zoektocht naar een zinvoller bestaan achter de rug en dit hier gevonden. De verhalen over hoe het leven er hier aan toe gaat, spreken mij erg aan. Respect voor de natuur, voor het dierenwelzijn, werken met je handen. Een ontstresst leven met ruimte voor kunst, creativiteit, duurzaamheid en spiritualiteit. Ik vind het nu nog te vroeg, maar ik wil onderweg het leven in een ecologische gemeenschap zeker eens helemaal ervaren en voelen. Genoegzaam liggen we ‘s-avonds na de maaltijd uit te buiken in onze camper.
Attention chasse en cours
De volgende ochtend maken we een wandeling van dik 4 uur. Waarbij we besluiten van de gebaande paden af te gaan. We zoeken avontuur. En dat krijgen we. We lopen in een werkelijk prachtig stuk bos. We springen over meanderende watertjes en beklimmen vele glooiende heuveltjes. Alweer zijn we helemaal in ons element. Tot Jeroen iets hoort. Ik denk in eerste instantie heel naïef dat het vogeltjes zijn. Het geluid van een hoorn schrikt ons op en vlak daarna komt een roedel opgehitste jachthonden onze kant op. Oh nee!! We zijn midden in een jacht terechtgekomen. Vluchten!! Zodra we de weg zien, wanen we ons weer veilig. Tot we dichtbij een schot horen. We staan stijf van de schrik. Tot de jagers ons gelukkig zien en we veilig het gebied kunnen verlaten. Opgelucht halen we diep adem en lachen we erom. Ons wel direct beseffend hoeveel angst je moet doorstaan als je in een oorlogsgebied leeft en het horen van schoten bij je dagelijkse leven hoort… Zet ons flink aan het denken! Aan het einde van het pad zien we een waarschuwingsbord staan: ‘Attention chasse en cours’. Zegt Jeroen heel droog: Oh, zo’n bordje heb ik straks ook wel zien hangen in de boom. Maar ik dacht er niets bij….
Routine
Op zaterdag blijkt dat er al routine in onze dagen komt. In de ochtend gaan we op pad. Dit keer met de hardloopschoenen aan, keurig op wegen en paden. De middag besteden we aan schrijven (in word), lezen en luieren om ‘s-avonds weer aan te schuiven aan de lange tafel van Ecolonie. De volgende ochtend willen we onze journey vervolgen. We weten nog niet precies waar naar toe. Emiel en Anke tippen ons aan tafel op Embrun in de Zuidelijke Alpen. En zo vervolgen we zondagochtend onze weg…
Comment