februari 6, 2018
Funda-fanaten
Ik knijp in mijn arm. Het blijkt echt waar dat ik zojuist de makelaar op bezoek had voor de verkoop van Bankastraat 34-1, ons basiskamp. Mijn buik borrelt zenuwachtig. Eerst maar eens thee zetten en mijn gedachten ordenen. Buiten zie ik dat de duif zich in de torenhoge boom veertje voor veertje zit te wassen. Net als ik vliegt hij hier ook al tien jaar af en aan.
Na mijn Noorwegen-avontuur schuinsmarcheer ik met een grote omweg via Stockholm en Malmö naar huis. Alle belevenissen deel ik iedere dag trouw met mijn maatje Dagboek. De deur naar buiten houd ik hermetisch vergrendeld. In de wetenschap dat zodra ik ook maar iets sociaal medialiseer, ik weer dat kwijlende pavlov hondje wordt, hongerig naar likes. De camperbanden hebben de stoeprand van de stalling in Aalsmeer nog niet gekust of ik word al besprongen door twee blije honden. Tussen al deze euforie door hoor ik mezelf zeggen wat Jeroen al eerder uitte: ‘Er kan een punt achter de voortdurende reiszin’.
Jeroen is op dat moment voortvarend zijn nieuwe werkende weg aan het beklinkeren. En ook bij mij jeukt het om aan de slag te gaan. Ik weet wat ik wil. Yoga, fotografie en schrijven laten me tijd en ruimte vergeten. Met deze stenen wil ik een nieuw zonovergoten terras aanleggen. Toch laveer ik innerlijk tussen friemelende-tenen-onrust en kale-vlakte-leegte. De vragen hoe dan? en waar dan? spelen voor Jeroen niet. Die gaat lekker zijn gang. Mij bevriezen ze.
Voor mijn yoga-activiteiten voel ik nesteldrang. Hoe de Amsterdamse buzz ons ook magnetiseert, als woonstad heeft ze haar houdbaarheidsdatum bereikt. We missen de vrije natuur. Floyd kijkt ons dagelijks niet-begrijpend aan wanneer we hem aan de lijn daar de stad moeten sleuren. Deze strop ketent ons alle drie.
Van Castricum tot aan de Limburgse heuvels: op eerste kerstdag worden alle woonopties uitgebreid gefileerd aan de protserig versierde familie-kerstdis bij Van der Valk in Eindhoven. Na het buffetten scharrelen we met kogelronde appelmoes-met-kers buiken door de oer vertrouwde bossen van Waalre. ‘Wat een verademing’, verzuchten we. Onze ogen spreken boekdelen.
Op weg naar huis toets ik eerst funda en vervolgens Waalre in. Direct bij het eerste huis zit ik op het puntje van mijn stoel. ‘Kijk schat’, kier ik met overslaande stem terwijl ik Jeroen schuin mee laat kijken. ‘Een opknaphuis mét grote bedrijfsruimte!’ De paarden slaan op hol. Twee dagen later staan we te bezichtigen. Is de hele verbouwing én inrichting al bij elkaar gedroomd en staan we denkbeeldige workshops te geven. Als een week later de makelaar belt om te zeggen dat ons bod geaccepteerd is, galopperen we hinnikend door de keuken. De gemeente weet ons op dezelfde plaats van delict te temmen tot mak geslagen schapen. U krijgt op Raadhuisstraat 76 geen vergunning voor uw bedrijfsactiviteiten, is de eerste regel van hun moordende mail.
Na drie dagen omdenken, zijn we blij met de richting die deze happening ons gegeven heeft. De zoekmachine van funda is overhoop gekeerd en kent nu al onze woonwensen. Iedere ochtend klik ik als een haasje-rep-je op de rechterbovenhoek van mijn scherm zodra you got fundamail verschijnt. Van reisfanaten zijn we getransformeerd naar funda-fanaten.
Ik neem nog een slok thee en blader afwezig door de stapel verkooppapieren. Ons droomhuis doemt op.
Comment