januari 25, 2016
Vrijheid, ook in je hoofd
Gisterochtend hebben Floyd en ik voor een week afscheid genomen van Jeroen die naar Nederland is om trainingen te geven. Mijn hele buik tintelt van de liefdeskriebels als ik terugdenk aan de eerste 7 weken van onze ‘journey’. Buitenspelen, zingen, lachen, gek doen, dansen, lekker eten, wijntje, zoenen, vrijen… Onze liefde bloeit als nooit tevoren.
Walhalla
Floyd en ik blijven deze week op een schattige kleine camping in Orgiva in de Sierra Nevada. Rondom ons bergtoppen om te trailen. In het dal de meanderende rivier om uren langs te dwalen. Naast de camper een grasveldje om mijn yogamatje uit te rollen. Het dorpje zelf kent een hippie-achtige bedrijvigheid met veel biologische winkeltjes. Alles bij elkaar, een walhalla voor mij. Genieten in alle vrijheid! Zou je zeggen…
Vrijheid in je hoofd
Na het uitzwaaien begon voor mij ‘de ideale dag’. Eerst een uurtje yoga. Daarna met Floyd een nieuwe route zoeken, de bergen in. Zonnetje op ons hoofd en een lunchpakketje met zelfgebakken brood en ‘witte bonen hummus’ (recept volgt). Gelukkiger kan ik mezelf niet maken, toch? Bij iedere stap met mijn linkervoet geniet ik. Bij iedere stap met mijn rechtervoet begint er een heel naar stemmetje te zeuren in mijn hoofd. En wel over mijn schrijfsels…
De perfectionist
De eerste blogs mochten nog zonder al teveel zelfkritiek uit mijn vingers vloeien. Sinds vorige week knaagt ‘de perfectionist’ aan mijn hoofd: ‘De kwaliteit van de blogs moet omhoog. Meer verdieping, betere inhoud en dan ook nog leuker. Je wilt mensen toch inspireren en raken?’. Al deze hersenspinsels maakten dat ik het blog over Madrid diskwalificeerde en niet eens heb gepost.
Moeten schrijven
Bij de invulling van mijn ‘perfecte dag’ had ik natuurlijk geen rekening gehouden met dit knaagdiertje. Maar ik laat me niet op mijn kop zitten hoor door jou! Vanavond schrijf ik! Net zolang tot er een blog af is. Pfffff, streng hé. Ik nam deze ‘moeten’ stand aan, in de hoop er iets mee te doorbreken. Wat natuurlijk niet lukte. Nog geen letter. Grrrrrrr.
Lieve zus, dank voor je aanmoediging
Gelukkig, mijn zus zorgt met een whats-apje voor afleiding. We kletsen wat met elkaar, zonder dat ik aangeef waar ik mee zit. Dan, als donderslag aan een heldere hemel, komt ze met de app: ‘Heb je deze week weer tijd om te schrijven? Geniet volop van jullie verhalen met de nog mooiere foto’s. Tijdens het lezen lijkt het net of ik zelf op die mooie plekken ben’. AHUM!! Ik hou me sterk en beloof haar zeker te schrijven deze week…
Relax!
Dit compliment van niemand minder dan mijn zus had ik nodig om te ontspannen. Direct verscheen ook de inhoud van dit blog voor mijn ogen. Thanks lieve zus! Zo kon ik lekker naar dromenland… Bij het opstaan koos ik dit keer voor de relaxte aanpak. Eerst alle tijd voor mijn dagboek. Heerlijk hoe schrijven vanzelf gaat als het ‘niet goed hoeft te zijn’. Daarna vond ik op de website van Yoeke Nagel leuke schrijfoefeningen die me de wereld om me heen helemaal deden vergeten. Zo ging ik op in mijn creatieve schrijfproces… Oeps een poot van Floyd: ‘tijd om naar buiten te gaan, baas!’ Even wachten. Eerst bericht posten, anders bedenk ik me straks nog :-)).
Comment