Bundl - A journey worth sharing

Menu Close menu
Read in English
The Journey
Jeroen Jonk

augustus 13, 2017

Verwondering

De eerste hete druppels van de douche bespringen mijn huid. Ze jubelt van genot en zucht: ‘is het echt alweer een week geleden?’ Ik beaam het. We leven ritmisch op het geluksgetal ‘zeven’. Water, eten, elektriciteit, schone kleding, beddengoed. Alles voorradig voor één week dolen in-the-middle-of-nowhere. Onze dagelijkse onderhoudsbeurt is een plons in één van de ontelbare, vriesbibberende meren die Noorwegen rijk is. Zeven dagen geleden keerden we alles ondersteboven voor groot onderhoud in het rond een dromerig meer gestrooide Voss. Nu doen we dat in het tussen de bergtoppen gepropte Lom. Terwijl mijn huid weldadig geniet, werp ik mijn blik terug in de tijd.

13-8 rode huisjes met omgeving__opt

Het is ‘salg’

Vos. Naast wassen, schrobben, tanken, vegen, slaan we hier onze slag. Het is ‘salg’. Onze Hollandse oren begrijpen direct dat dit uitverkoop betekent. Het klinkt als muziek. Kleurrijke, stretchy wandelbroeken blijven aan onze vingers kleven. Jeroen gaat daarna nog een paar uurtjes links- en rechtshandig golfen op één van de zeldzame banen hier. Ik ga samen met Floyd op jacht voor ons dagelijkse portie wilde bosbessen en frambozen. Iedere ochtend versieren die ons havermoutje feestelijk. Ook die ochtend, waarna we ons kompas richten op national park Jotunheimen. Even stoppen voor een plaspauze in Skjolden zorgt ervoor dat de motor drie dagen later pas weer ronkend op gang komt.

13-8 uitzicht op fjord

Dromerige toestanden

Skjolden, liggend aan de tong van het Lustrafjord, is welgeteld één hotel, één supermarkt en één voetbalveld groot. Reden om te blijven plakken is dat hier meerdere eenvoudige wandeltochten, perfect voor verder herstel van mijn enkel, de bergen in slingeren. Het bewonderen van het magische fjord, de in harmonie herkauwende schapen, de bloemetjes en de bijtjes, als een donzige deken van zalige rust omarmt het ons. De avonden passeren, beiden verdiept in de wereld van ons eigen leesboek, in een dromerige toestand. Tot! Plotsklaps! Een schril fluitje klinkt. In een reflex kijkt Jeroen uit het raam. Hij springt op! Onrustig  gooit hij alles overhoop. Op zoek naar zijn sportschoenen. In een flard vang ik de stem van het kleine jongetje in hem op. ‘Ze gaan voetballeuh. Ik wil meedoen’. Twee tellen later zie ik 22 mannen als dolle honden achter een bal aan vangen. Inclusief mijn held. De derde helft vieren we samen. Blérend op gouwe-ouwen, dansend op onze vierkante meter gangpad, herbeleven we onze stapverhalen van vroeger.

13-8 vergezicht tent

Room-with-a-view

De campermotor komt weer pruttelend op gang. Richting Turtagro. Het verlangen om met ons tentje de berg op te trekken laat zich niet meer stuiten. Na nog geen half uur rijden, pakken we onze grote rugzakken in en beginnen aan de kronkelige wandeling in het verlaten dal. Een fijne opwarmer voor de pittige, rotsige klim richting Fanaraken. Net 100 meter onder de top vinden we onze room-with-a-view. Gure wind en striemende regen maken dat we razendsnel ons bivak opslaan. Helaas moeten we onder gesloten doek ons voorgekookte diner souperen. Daarna geeft moeder natuur ons, als onverwachte surprise, een lichtshow waar je U tegen zegt. In een mengeling van roze, blauwe en gele schijnwerpers verschijnen er opeens besneeuwde bergtoppen die we vanwege de mist de hele dag als niet bestaand hebben beschouwd. Onze monden hangen wagenwijd open van verwondering. Na een nachtje onwennig woelen en draaien in onze tight fit coconnetjes dalen we, met uitzondering van mijn enkel, kierend van plezier weer af.

13-8 jeroen en floyd met berg_opt

Geluk of last?

Krosbu. Hier op 1.250 meter hoogte is het maanachtig glooiend én donsjasjes-weer. Jeroen kiest met maatje Floyd voor een lange traildag. Deze ‘bejaarde’ kiest gelaten voor wandelen. Enkeldiep zak ik in zompige dras. Puntige rotsen geselen mijn voetzolen om daarna weer vertroeteld te worden op fluweelzachte tapijtjes van mos. Komt het door mijn enkel, door mijn camera of door mijn groeiende leeftijd? Méér dan ooit ben ik me bewust van ieder grasje dat waait in de wind. Iedere wolkenpartij die drijft door de lucht. Dit keer alleen. In stille verwondering. Na een diepe inademing zwijgt zelfs mijn monkey-mind. Een diep besef doordrenkt me. Dit. Precies dit is waar ik afgelopen februari naar verlangde. Niet altijd mijn comfortzone moeten oprekken. Lekker binnen mijn eigen lijntjes mogen dwalen. Hoofd en hart samen op reis. Heeft deze doorgewinterde strever nog wel een pijnlijke enkel nodig om de lat te verlagen? Een wijze glimlach verraad de waarheid achter deze gedachte.

13-8 collage van 2

Het regent. Hete stralen.

Regen, stevige rukwinden en een weersvoorspelling met sneeuwval maken dat we de volgende ochtend een nog uitgestippelde tocht hier in Krosbu maar al te graag schrappen. Ons huis en wij zijn dringend toe aan een wasbeurt. Zelfs uit onze monden rollen op dit moment onzuivere, donkere wolkbreuken richting elkaar. Hoog tijd om deze cyclus af te sluiten. De camping in Lom op te rijden en douchespullen te verzamelen. Ik druk op de knop. Het regent. Hete stralen.

13-8 wolken met blauw

Comment