augustus 3, 2017
Up and down the mountains
Middalsbu. In twee lange, Noorse lichtdagen krijgen we hier een haute cuisine aan perfect opgemaakte ansichtkaarten voorgeschoteld. De zwartgroene bergtoppen geflankeerd met aquablauwe meertjes en kleine plukjes schaap. Een dressing van hagelwitte sneeuw verweven met falurood pigment waar ze hier de huizen mee schilderen. Enkele middeleeuwse blokhutten lijken achteloos in het geheel gedrapeerd. Zowel de reusachtige bergpartijen als de pietepeuterigste bloemetjes. Alles wordt culinair aan onze ogen opgediend.
Mokkend afdalen
Na deze opwarmer denken we dat onze benen in Odda weer klaar zijn voor het stijlere klimwerk. Jeroen voelt zich als een sprinter die staat te popelen in het startblok. Hij wil los! Helaas hang ik aan zijn kar. Mijn enkelband blessure, opgelopen in de Griekse bergen, blijkt nog niet voldoende hersteld. Op de tocht die ons een stukje over de gletsjer richting Holmaskjer brengt, moet ik halverwege afhaken. De dag daarna, van Kinsarvik naar Stavali, vertrekt de stuiterende Jeroen alvast alleen. En dat is maar goed ook. Na nog geen 100 meter klimmen, moet ik mokkend weer afdalen.
Even zielig zijn
Terug in de camper mag ik even zielig zijn. Een kwartiertje. Ik stort mijn hele klaagzang uit op de geduldige lijntjes van mijn oerhollandse hema-schrift. Daarna zet ik thee. Al nippend, richt ik mijn schijnwerper op het immense geluk in mijn leven. En ik laat mijn hart uitgaan naar enkele dierbaren in mijn familiekring die iedere dag met chronische pijn moet leven. Op dit soort momenten realiseer ik me dat zij de aller sterksten zijn. Hun levensmotto: ‘kijk naar wat je wél kan’, knoop ik driedubbel-en-dwars in mijn oren. Ondertussen stuurt Jeroen me foto’s waar zijn plezier van af druipt. Ze laten ook mijn mondhoeken weer krullen.
Mijn goud
De familie-wandeling langs de Kinsarvik-waterval. Die kan ik wél. Spelen met sluitertijden staat nog op mijn fotografieverlanglijst. Twee vliegen. Bij aankomst klamp ik me vast aan de driedubbele knoop in mijn oren. Zo’n 20 groter-dan-grootst camera’s staan daar op een rijtje te flitsen. Wat had ik eigenlijk gedacht? Uniek te zijn? Een stukje terug heb ik een minipaadje richting de kolkende rivier gezien. Met mijn staart tussen m’ benen druip ik af om daar mijn goud te gaan zoeken.
Buiten tijd
Kijkend, hurkend, klikkend, spelend. Met Floyd als mijn trouwe metgezel, ben ik op dit plekje in no-time ‘in-the-zone’. Tot ik schrik van Jeroen’s hand die mijn nek in glijdt. Met ogen zo groot als ufo’s kijk ik op en stamel: ‘Hoe wist je dat ik hier was?’ Tussen zijn grijze baard door glimlacht hij wijs: ‘intuïtie’. Ook hij heeft, al springend en huppelend over de rotsblokken, gereisd buiten tijd. Een spontaan koffiebezoek van een Australisch stel en de ontmaskering van het mooie beeld dat ik die middag mocht maken, zorgen voor de gouden omlijsting van deze dag. Compleet versierd met krullen.
Yuppen
’s-Avonds rijden we op ons dooie akkertje naar de stad Bergen. Flanerend door de straten en langs moderne kunst, leven we hier als rasechte yuppen. De camper boordevol proviand en het wild kamperen hebben er voor gezorgd dat ons budget nauwelijks slinkt. Hoe duur de met hartjes versierde cappucino’s, de Noorse koffiebroodjes en het uit eten hier ook zijn. Nu gunnen we ook onze smaakpapillen culinaire kost.
Comment