oktober 6, 2022
The Dali Way
Afgelopen december waren Jeroen en ik in Tarifa.
De strandtaferelen met vrijgeestige surfers en loslopende mengelmoes hondjes maakte dat wij ook weer zin kregen in gezinsuitbreiding.
Een stille stem in mij vertelde me dat ik er niet naar op zoek hoefde. Dus ik deed niet.
Een weekje later zie ik in een ooghoek, terwijl we richting een strandtent lopen, een puppy onder de tafel. Als vanzelf vlieg ik eronder om te knuffelen en hoor ik dat de eigenaren Nederlands zijn.
Spontaan roep ik : ‘wat een schatje. en waar deze vandaan komt, zijn er vast meer’.
Het Achterhoekse jonge stel begint te lachen. ‘ja, dat klopt.
Puppy Piet komt uit Malaga en heeft broertjes en zusjes’.
‘Oh Malaga’, antwoord ik verbaasd.
‘Daar komen wij 1 januari langs.
Kun je me het telefoonnummer geven?’
En zo belandden we die dag ergens boven op een kalige berg midden in een nieuwjaarsfeest.
En wat voor één.
Tegen Jeroen zeg ik: ‘Het lijkt wel of we in een film belandt zijn’.
Aan krakkemikkige, plastic tafels vloeit de rode wijn over de randen van plastic bekertjes.
Rondom is het een ratjetoe aan klonterige bouwmaterialen.
De gehavende boerderij lijkt in een verbouwing zonder einde.
Kinderen krioelen op een groot springkussen midden tussen geiten, konijnen en honden in alle leeftijden en maten.
Een potige vrouw roert in een immense paella.
In het midden van dit decor zit een vrouw met een vuilniszak omgeknoopt.
Haar haren worden keurig in de plooi geknipt.
Er wordt ruimte voor ons gemaakt aan één van de tafels terwijl we een wollige puppy in onze handen geduwd krijgen.
Deze pup is echter geen familie van Piet en we voelen jammer genoeg géén klik. Hoewel ik baal als een massief, zet ik deze pup toch resoluut op de grond. In ons beste Spaans maken we duidelijk: ‘Dit is niet ons levensmaatje’.
Nog geen 10 seconden later springt er pardoes een reebruinig hartestelertje op mijn schoot.
Ze is niet meer van plan te vertrekken.
Op slag suizen de vlinders door onze aderen.
Zij! Zij is het!
We gebaren weer in ons beste Spaans en krijgen een resoluut ’nee’ terug. Dit is het lievelingetje van de kinderen en de eigenaresse.
Okay! Een no go dus. We begrijpen het volledig en doen niet.
Twee uur lang genieten we ijverig van deze hartstochtelijke kermis en worden één met het decor. Bij vertrek bedanken we hartelijk met stevige knuffels als is het familie.
Wat een goud-omlijste middag!
We zijn zelfs even vergeten waarvoor we kwamen.
En daar gebeurt het…
Opeens rent de eigenaresse richting ons met Reebruintje in haar armen. ‘Ze hoort bij jullie’ gebaart ze met een traan in haar ogen die ook waterlanders in ons lostrekt.
Met een kotsend klein mopje op schoot, laveren we even later zo rustig mogelijk de berg weer af en beseffen ons.
Bij deze surrealistische gebeurtenis, hoort maar één naam :
Dali.
Comment