september 21, 2017
Stress!
‘Vrouwtje, mag ik vertellen over mijn heroïsche avontuur op de Besseggen?’. Vraagt Floyd terwijl hij me met z’n onweerstaanbare lobbes ogen aankijkt. Als een rolmops ligt hij, stevig tegen me aan gekruld op ons krappe camperbankje. Verrast kijk ik op van mijn boek en antwoord: ‘Natuurlijk Floyd’. Ik sleep á la minute mijn computer erbij. Floyd richt zich iets op en als een directeur, onderuitgezakt in zijn bruinleren zetel, begint hij statig te dicteren.
Doldriest
We zijn er. Gjendesheim. Ik schrik wakker en weet niet hoe snel ik mijn poten onder me moet zien te wurmen. De camperdeur klikt nog niet uit het slot of ik vlieg al opgewonden naar buiten voor mijn verkenningsrondje. Water! Doldriest ren ik erin terwijl ik de baasjes zorgelijk hoor informeren of de tweedaagse Besseggen-tocht wel mogelijk is voor mij. ‘Pardon, pour moi?’ Aangetast in mijn hondelijkheid, spring ik met mijn natte, modderige lijf hoog tegen het vrouwtje op om haar duidelijk te maken: ‘zeg, is er ooit één berg geweest waar jullie eerder boven waren dan ik?”.
Schaamte
De volgende ochtend duw ik mijn natte neus al vroeg in baasje z’n oor. ‘Mand!’, roept hij quasi streng. Ik besluit dít keer gedwee te luisteren. Popelend van ongeduld wacht ik op het startsein van de vier uur durende flierefluitjes-tocht onder begeleiding van de heldere zon. Boomstammen sjouwend laat ik mijn staart parmantig zwaaien als de hand van een koning. Blaffend jaag ik eekhoorntjes de stuipen op het lijf. En op het terras bij de Memurubu Hytte bestorm ik pontificaal een drietal grijze, breiende krullekoppen. Nu iedereen weet dat ik er ben, rol ik uiterst voldaan op mijn rug voor een snurkpartij. Schaamte bestaat in het hondenwoordenboek gelukkig niet.
Stresskip zonder kop
De dag erna, halverwege de Besseggen, sla ik van het bravoure mannetje plotsklaps om naar een stresskip zonder kop. Het zien van de tot aan de hemel rijzende rotsblokken in combinatie met de bodemloze ravijnen bevriest me. Hoe poesjeslief de baasjes me ook aanmoedigen. Ik verzet geen poot meer. Ook niet als ze bruggetjes van zichzelf én de rugzakken bouwen. Ik zie de easy-way-out simpelweg niet. Eerst wil ik vluchten. Dan schakelt mijn adrenalinepomp plankgas van de bevries- naar de vechtmodus om toch een sprong te wagen. Ik land in de armen van het vrouwtje en kijk verbaasd achterom. ‘Was dat nu alles?’. Toch stoot deze ezel zich nog vier keer aan dezelfde steen voordat we de top bereiken.
Trillend als een rietje
Daar laat ik me, sidderend als een rietje, in een waterplas vallen. Uit medelijden knuffelen de baasjes me en krijg ik een half appeltje, waar ik zo dol op ben. Ze begrijpen niet dat ik met dit hijgen en trillen alle opgebouwde stress razendsnel uit mijn lichaam laat afvloeien. Na een kwartiertje voel ik me weer de koning. Staart in de wind. Gereset voor de laatste zeven kilometer die we in vliegende vaart afdalen.
Nutteloze energieverspilling
‘Vandaag zullen we Floyd een rustdag geven’, hoor ik de volgende ochtend terwijl ik als een schrokop mijn brokjes sta te verorberen. ‘Wat nu weer? Vanwege gisteren?’. Als antwoord op dit idiote idee laat ik mijn balletje irritant vaak op de voeten van mijn baasjes stuiteren. Luister: ‘Ik kauw niet, net als jullie, het verleden tot zelfs jaren later nog uit. Hoe het anders had gemoeten. Wat er had kúnnen gebeuren. Wat een nutteloze energieverspilling. Ik heb alles, sidderend en bevend, achter me gelaten waar het hoort. Op de berg. Nú heb ik energie voor tien’. De baasjes kijken elkaar met opgetrokken wenkbrauwen aan en beginnen als boeren met kiespijn te lachen. Je boodschap is duidelijk Floyd: ‘We gaan spelen’.
PS: mocht je meer willen weten over de goede en slechte kant van stress. Hierbij een uittreksel van het boek ‘Stress, vriend en vijand van Theo Compernolle.
Comment