Bundl - A journey worth sharing

september 13, 2017

Reflectie

Een oorverdovende stilte overvalt ons op het moment dat we onze mobiele brigade voor twee weken op vakantie sturen. Geen bellen, appen, mailen of social gemedia. Uit. Overigens niet direct hoor, die stilte. De eerste twee dagen lijken we op afkickende junkies. Trilligere handjes die onwennig in onze broekzakken tasten. Hongerige ogen die hijgerig op jacht zijn naar méér input. Prikkels. De beloning volgt gelukkig snel. Even afgesloten zijn van de virtuele wereld zorgt ervoor dat we intens mogen be-leven.

In de eerste versnelling

Zodra Jeroen vertrekt, is er weerstand om weer helemaal ‘in de lucht’ te gaan. ‘Durf je nu in je eentje ook stil te blijven?’, is de vraag die zich uitdagend aan me opdringt en die ik zonder aarzelen aanneem. Op m’n dooie akkertje rijd ik het National Park Hardangervidda weer in. Dit keer richting Eidfjord. Vanaf de camping is dat welgeteld 120 kilometer. Ik doe er zes dagen over. Mijn leven schakelt zich volledig terug in de eerste versnelling. De kolossale, kleurige bergplateau’s doordrenkt met koelbloedige watertjes en hun bespiegelingen blijven me diep betoveren. De foto’s die ik zwierend en zwervend maak, laten me zien dat het tijd is voor ‘reflectie’.

Illusies

‘Blijf wie je bent dan kom je ver’ schrijft mijn moeder liefdevol onder één van mijn facebook posts. Maar wie is ‘je’ dan? Ben ik die wolken aan herinneringen die ik 47 jaar lang keurig ingekleurd heb met verhalen vanuit mijn eigen gelimiteerde bril? Over mezelf en over anderen. Lang heb ik dat geloofd waardoor ik mezelf beperkt heb. Nu mag ik regelmatig ervaren dat ik niet de wolken, maar de blauwe lucht ben. Licht, luchtig en vrij. En dat de imposante wolken, in vormen als boosheid, frustratie, angst of verdriet, een prachtige boodschap dragen over los te laten illusies.

Stralend blauwe lucht

Uur voor uur laat ik nu de letterlijke en figuurlijke wolken langs drijven. Ik kijk, als de stralend blauwe lucht, naar hun berichten. Angsten, van klein tot groot, worden voelbaar in mijn lichaam. Rondom mijn middenrif. De plek waar ik in al die jaren yoga maar geen ruimte wist te vinden én waardoor ik dus gelukkig bleef onderzoeken. Kleine angst in de eerste paar nachten alleen bivakkeren in the middle-of-nowhere. Hoeveel piepkleine geluiden de donkere stilte dan weet te produceren. Grote angst om alle kanten van mijn medaille te durven laten zien. De creatieve, de lieve, de dominante, de zorgzame, de blije, de boze, de opstandige. Nu ik ervaar dat ik emoties heb, maar ze niet ben, kan ik vrij kijken en voelen. Nog nooit ben ik zo blij geweest met ‘mij’. Nu. Hier. In m’n uppie. En ik realiseer me hoe belangrijk dit is. Ik ben namelijk de enige die 24 uur per dag met mij mag leven.

Een blij eikeltje

Na zes dagen pierewaaien, tuf ik als een blij eikeltje het schattige Eidfjord binnen. Een witstralend, hip koffietentje wordt direct mijn stamplaats. Ik huppel, zingend, door de straatjes en over de pleintjes terwijl het regent. Zonder jas. Zo’n 1.000 schipbreukelingen die door een cruiseschip uitgespuugd worden op de kade, kijken me de eerste seconde verbaasd of zelfs afkeurend aan. In de tweede seconde zie ik hun mondhoeken omhoog krullen. Floyd en ik lijken wel een ingehuurde act. Er missen alleen rode plastic neuzen. Chinezen, Japanners, Amerikanen. Allemaal korte gesprekjes. Inkijkjes in andere culturen terwijl Floyd wordt geknuffeld. We geven en ontvangen puur plezier.

De winter in aantocht

Ondertussen zie ik de natuur verkleuren van de groengele zomer naar een roestrode herfst. De boeren drijven de schapen, die de hele zomer vrij hebben rond gemekkerd, weer in de wei. De dagen korten zich iedere dag een half uur. De Noren maken zich op voor de winter. Voor de eerste sneeuw die in oktober kan vallen. Het voelt als het moment om, met een krimpend hart, afscheid te nemen van de bergen. Richting Oslo. Op bezoek bij een nieuwe vriendin waarmee ik tijdens één van onze wandeltochten direct klikte. Ik schakel door naar de vijfde versnelling terwijl Ramses Shaffey zingt: ‘Wat je zoekt kan géén ander je geven! Mens, durf te léven!