Bundl - A journey worth sharing

Menu Close menu
Read in English
The Journey
Kloof tussen hoofd en hart
Sandra Lensink

februari 7, 2017

Kloof tussen hart en hoofd

2de dag Tour Monte Rosa. Zwoegend, beklim ik de 2de bergtop van Alagna richting Macugnaca. Mijn ooghoek ziet picknickers die aandachtig de tijd nemen om het landschap op te slurpen als was het goudbekroonde, rode wijn. Mijn hart wil mijn benen bij ze op het kleed vleien. Mijn hoofd duwt mijn benen ruw voort. Haast! Zet je oogkleppen op. We hebben een prestatie te leveren. De finish, ons doel. In een flits licht er, in het Engels, een vraag op: ‘Why does ambition still lead your life?’.

Why does ambition still lead your life?

Met deze vraag rondzingend in mijn hoofd, stappen mijn benen nog geen 2 dagen later over de drempel van ons appartement in Amsterdam. Mijn hart slaakt een zucht van verlichting en zegt: ‘hier ga ik de beentjes eens even op de bank leggen’. Mijn hoofd begrijpt deze keuze niet: ‘joh, Europa ligt aan onze voeten. Waarom blijven?’ Mijn hart geeft geen strobreed toe. Sinds mijn burn-out 12 jaar geleden heb ik in alle hoeken en gaten onderzocht wat mijn lichaam vitaal houdt en hoe naar haar te luisteren. Vol vuur leef ik nu mijn passies die zijn samengesmolten met mijn werk. Een fitheidstest weerspiegelde vorige week mijn ‘jonge-blom-gevoel’. Mijn welzijnsleeftijd ligt ver onder mijn echte leeftijd. Toch rees er meer twijfel dan ooit.

Wat houd ik zo krampachtig vast?

De diepe kloof tussen mijn hart en hoofd zorgde de laatste maanden voor krampachtige stijfheid in nek, schouders, bekken en benen. Wat houd ik toch zo hardnekkig vast? Blocknoten verorberend ging ik intuïtief schrijven. Rust nemen. Om te reflecteren op ‘mijn’ en ‘het’ leven. Is dit nu een midlife crisis? Of ‘The shift from ambition to meaning’ waar Wayne Dyer over spreekt en wat Jan Bommerez ‘de weg van rups naar vlinder’ noemt? Mijn linker-schrijfhand liet mij zien dat het ‘vol-vuur-leven’ nog steeds gedreven is vanuit een diepgewortelde en gekooide angst ‘niet goed genoeg te zijn’. Niet mooi genoeg. Niet slim genoeg. En met schaamrood op mijn kaken moet ik bekennen, niet lenig genoeg. Terwijl ik weet dat dit niets met de essentie van yoga te maken heeft. Mijn hoofd die al deze gedachtes geloofde, stuwde me volle vaart vooruit. Yoga&Run werden mijn nieuwe ambities. Mijn hart klopte regelmatig op de deur. Mijn hoofd gaf ‘niet thuis’.

Ik hoef niet te ‘doen’ om te mogen ‘zijn’

Tot de schellen van mijn ogen vielen. Ik hoef niet te ‘doen‘ om iemand te mogen ‘zijn’. Ik mag vertrouwen op de flow van het leven. Alles wat bij mij hoort, ontstaat met de juiste intentie vanzelf op een door het universum bepaald tijdstip. Ik mag houden van mij, precies zoals ik ben. Na heftige tegenstribbelingen kon mijn hoofd alle nieuwe plannen voor workshops voorlopig ook laten varen. Met verademing vielen hart en hoofd in elkaars armen. Mijn hart is nu commandant op het schip. Ze heeft geen haast en laat me, als een verwonderd kind, meanderen op alle zijtakken van de kronkelende rivier. Dik twee mud aardappelen aan spanning is overboord gevallen. Ik mag de tijd nemen om antwoorden te vinden op levensvragen als: Waarom ben ik hier op aarde? Wat is mijn levensmissie? Hoe draag ik bij aan de samenleving? What kind of change do I wish to see in the world? Nu is mijn antwoord daarop. Rust.

Herkenning vond mijn hart in het gedicht ‘sometimes’ van David Whyte.

Sometimes
if you move carefully
through the forest,

breathing
like the ones
in the old stories,

who could cross
a shimmering bed of leaves
without a sound,

you come to a place
whose only task

is to trouble you
with tiny
but frightening requests,

conceived out of nowhere
but in this place
beginning to lead everywhere.

Requests to stop what
you are doing right now,
and

to stop what you
are becoming
while you do it,

questions
that can make
or unmake
a life,

questions
that have patiently
waited for you,

questions
that have no right
to go away.

vriendschap met jezelf

 

 

 

Comment