september 20, 2019
Figlio Unico Bruno
Floyd heeft een nieuwigheidje. Op het moment dat meneer al dat getippel achter het vrouwtje aan zat is, gaat ie met z’n kont muurvast geketend, pontificaal voor een terras zitten. Slijmerig zoete woordjes, een boze stem, trekken aan z’n riem, nog geen oorspier komt in beweging.
Zo ook deze keer, met nog maar een kilometertje te gaan naar camping Lago di Dobiacco. De breedlachse ober die ik zo’n zestig jaar schat, heeft Floyd direct in de smiezen. ‘The dog is tired and firsty. I will get some water for him. And what does the lovely lady like to drink?’ En zo worden we zéér charmant en vakkundig naar een zin om te nestelen, grijsfluwelen loungestoel geloodst.
Nog geen minuut later slobbert Floyd met grote halen uit een voorheen dienstdoende ijsbak. Ik neem kleine nipjes van mijn expresso en geniet van deze onvoorziene break om even later naar binnen te wippen voor een kleine boodschap.
En daar! Daar maakt mijn hart een estafettesprong. Ik zie diezelfde, olijke ober spelen met een treintje die in een krullige vitrinekast, in de statige lobby van het hotel, heen en weer rijdt. Het kleine jongetje in hem straalt van oor tot oor. Ik bedenk me geen seconde en vraag of ik dit moment mag vereeuwigen. Helemaal verguldt door deze vraag, poseert hij als een jonge prins.
Ondertussen vraag ik hem naar zijn passie voor treinen. 18 jaar geleden heeft Bruno zijn jongensdroom weer nieuw leven in geblazen door iedere avond na zijn werk zo’n twee uur aan zijn modeltreinenwereld te bouwen. Het hotel heeft de kelder beschikbaar gesteld voor zijn uit de klauwen gegroeide hobby dat in de winter zijn deuren opent als museum voor kinderen. Ik vraag zijn mailadres onder het mom van de foto’s sturen. Ondertussen allang bekokstovend dat ik mezelf ga uitnodigen voor een museumkijkje.
Die zondag ben ik al ver voor het ochtendgloren met stuiterballende energie wakker. Mijn innerlijke kind mag vandaag in de wondere wereld van Bruno stappen.
En een klein wereldwonder blijkt het nadat we de keldertrap zijn afgedaald. Glunderend neemt Bruno achter zijn twee meter lange cockpit plaats om mij op een ontelbaar aantal rijdende treintjes te wijzen die door elkaar friemelend allemaal een geluid maken of stoom afblazen.
Look Sandra, there and there. Be careful! And look there. Be careful! Bij kneuterige huisjes springen de lampjes aan. De carroussel op de kermis begint te draaien. Een voltallige, liefdevolle miniwereld, waar leger- en politie autootjes overbodig zijn en daarom in überstrakke vitrinekasten achter slot en grendel zitten, komt tot leven.
Even schiet er de medelijdende gedachte door mijn hoofd dat dit alles is wat Bruno heeft. Gelukkig blijkt niets minder waar zodra we later geanimeerd een drankje drinken op het terras.
71 jarige Bruno is dan wel een Figlio Unico wat enig kind betekent en waar hij onwijs trots op lijkt. Hij is al ook al 50 jaar gelukkig getrouwd, heeft 3 volwassen kinderen en wordt binnenkort voor het eerst opa. ‘I will show you my family’. Het hoesje om zijn samsung klapt open om mij hele parades van bruilofts- en verjaardagsfoto’s te laten zien. Je mag één keer raden wat Bruno voor cadeau’s krijgt.
Als ik naar zijn ouders vraag, klikt hij direct een filmpje aan waar zijn 99 jaar oude, al even goedlachse, vader te zien is. Stijldansend in het bejaardenhuis. Zijn danspartner ondeugend in de billen knijpend.
Als laatste vraag ik nog aan Bruno of hij van plan is om binnenkort met pensioen te gaan?
Oh no! NO! I love taking care of my customers just as well as my trains. Together with the love for my family, they keep me very young and excited about life.
Met een overstromend hart neem ik bij het afscheid een warme reuzeknuffel en drie zoenen op mijn wangen in ontvangst. Bruno kent van ieder land de begroetingsrituelen in inheems woord en gebaar zodat gasten zich direct thuis voelen bij hem.
Nazwaaiend tot Floyd en ik miniatuurtjes zijn geworden die zomaar zijn droomwereld in zouden kunnen wandelen, roept hij: TOT ZIENS! I hope to see you back here in Dobbiacco.
Ondertussen bedank ik Floyd in stilte voor deze wonderbaarlijke ont-moeting.
Comment