februari 14, 2018
Blanco regel
Als een zwarte wervelstorm vlieg ik uit de bocht op onze krappe 60 vierkante meter. Mijn ontplofte landschap bestaat uit een uitpuilende wasmand, een lading zand die Floyd trouw mee naar binnen sjouwt, tot op het bot verwelkte tulpen en een tapijt van tijdschriften en boeken. Dit moet aan kant anders kan ik niet schrijven. Deze storm is nog niet geluwd of een wolkbreuk aan gedachten plenst op mijn onweers-gezicht. Ik moet eerst koffie, anders krijg ik geen inspiratie. Echt waar hoor! Dan nog een paar mails wegwerken die al te lang op antwoord wachten. Wie van de oude garde viert er eigenlijk nog carnaval? Even op facebook checken.
Deze doldwazerij, die de sarcastisch lachende muppets vanaf hun balkon op de bühne gooien, laten me als een overkokende kermit wegspringen van mijn demoon, Blanco Regel. Vorig jaar zomer beleefden we acht wittebroodsweken waarin ze me iedere keer liefdevol over de drempel tilde om reisverhalen te schrijven. Sinds september liggen we, zonder duidelijk aanwijsbare reden, in wanhopige vechtscheiding. Ze doet, ondanks tientallen keren wanhopig bonzen, de deur niet eens op een kier. Terwijl er zoveel verhalen liggen te popelen. Het één nog grappiger, meeslepender of zelfs leerzamer dan het andere. Pronken wil mijn ego met alle reiservaringen en flikkert nog een boodschappenkar vol herinneringen op het verwarrende toneel. Klauwende handen in mijn woeste haar zodra miss perfect het podium beklimt. Ik verdenk haar er overigens van dat ze de mol is van het glibberige addertje, angst voor kritiek.
Afgelopen maandag was de uitzending van dit zelf gecreëerde drama. Vóór het schrijven van funda-fanaten. Nu, een week later, kijk ik als een zombie naar de herhaling. Toch moet ik hakken. Ik mag het bijltje er niet bij neergooien omdat ik een deal heb gesloten met mijn schrijfmaatje Etchica. Iedere dinsdag vóór 10 uur moet er een blog van mijn hand op haar digitale deurmat vallen. Ik heb Etchica gevraagd geen smoesjes van mij te dulden omdat ik zielsgraag mijn huwelijk met Blanco Regel wil redden. De liefde met haar bedrijven betovert me.
Een donderslag bij heldere hemel kleurt opeens mijn kaken rood bij de herinnering aan het filmpje ‘slang en touw’ van Jan Geurtz. Hierin zegt hij (vrij vertaald door mij): ‘Glibberige addertjes kunnen alleen ontmaskerd worden als slechts ‘touwen’ door je innerlijke weg te bewandelen en te zien dat je altijd volmaakt bent.’ Hoe kon ik dit nu vergeten? Met een zucht laat ik me op mijn meditatiekussen zakken.
Adem in… Adem uit…
Adem in… Adem uit…
Mijn stem volgt mijn adembeweging tot ik weer enigszins bij bewustzijn kom. Langzaam drijven de onweersbuien af om plaats te maken voor zweterige angstflitsen die niet eens gaan over het vinden van de eerste regel. Maar over 47 jaar zijn en aan een nieuw begin staan.
Terwijl de clou naakt in de zon licht te drogen, gun ik mezelf een blokje om naar de dappermarkt voor een opbeurend bosje Hollandse trots. Met een opgefleurd huis en hoofd begin ik drie kwartier later opgewekt te typen. De vonk slaat over. Uren versmelten onopgemerkt tot luttele seconden.
Comment