september 3, 2017
Afscheid
Dinsdag 29 augustus, half elf precies. We zitten, in een vrolijk stralend zonnetje, voor het poppenhuisachtige, geelhouten stationnetje van Geilo. Nog 25 minuten heeft de klok weg te tikken voordat de trein richting Oslo vertrekt met Jeroen aan boord. Op weg naar een jaarlijks vriendenweekend én z’n betaalde hobby’s die hij begint te missen.
Gedachtenspinnen
Terwijl mijn hoofd leunt tegen zijn schouder en onze handen innig verstrengeld zijn, schijnt de zon een fel gemeen licht op al mijn gedachtenspinnen die deze kostbare minuten willen vangen in hun web. ‘Hey jij daar. Waarom moet jij ook alweer zo nodig in Noorwegen blijven? Om je creativiteit te onderzoeken en ruimte te geven? Ja, ja, laat me toch geen buikpijn krijgen van de lach. En mijn hemel, echt een dikke maand lang? Je gaat je vast leeg en eenzaam voelen’. Bijna trekken deze gedachten me in een diepe, lege put. Bijna. Gelukkig schrikt mijn bewustzijn wakker. Zij laat de zon toe in mijn hart die zacht fluistert: ‘adem diep en voel ‘nu’ eens even wat er ‘is’.
Sprookjesachtig
Via mijn longen vullen alle miljarden cellen van mijn lichaam zich met frisse lucht. Ik realiseer me dat ik me totaal gevuld voel. Niet alleen met lucht maar ook met liefde. En met alle sprookjesachtige verhalen die we de afgelopen 2 weken samen hebben mogen creëren. Alle celletjes juichen. Kun jij je voorstellen hoe het voelt als zoveel cellen samen feest vieren? Nou, zo voel ik me dus. Dit gevoel wil ik koesteren. Ik blijf doodstil tegen Jeroen aanzitten. Alleen voor af en toe een innige kus durf ik me te bewegen. Deze minuten lijken oneindig te duren.
Uitbuiken, herkauwen en verteren
Tot de trein het station binnen komt rollen en Jeroen instapt. Één vette traan beweegt zich als een slome naaktslak over mijn wang. Ik zwaai tot hij uit mijn gezichtsveld is. Knuffel Floyd bijna een gebroken poot. Haal nog een keer heel diep adem en stap in de camper om mijn alleenstaande weg te vervolgen. Richting Franka en Rinie van Camping Birkelund. In hun rustige, landelijke weide lig ik drie dagen uit te buiken van onze belevenissen. Uiterst traag en behoedzaam herkauwend en verterend. Elke verwoede poging die ik onderneem om onze belevenissen te vertalen naar een blog, lijkt op een flipperkast die op tilt slaat.
Een schreeuw om aandacht
De vijfdaagse huttentocht door het nationale park Rondane. De tweedaagse Besseggen hike, waarvan gezegd wordt dat iedere Noor deze minimaal één keer in zijn leven gelopen moet hebben. En wij begrijpen nu waarom. Ademstokkende vergezichten. De verjaardag van Jeroen die we drie dagen lang vieren. Kneuterig in ons tentje. Bij kaarslicht in de Tuva Hytte. En zinderend heet in een luxe spa. De diepgaande en lachwekkende gesprekken met onze medereizigers tijdens de aanschuifdiners in de hutten. De urenlange stilte die de natuur ons geeft. De digitale detox. Het uur na uur wandelen, huppelen, springen in storm, regen en gelukkig ook héél veel zon. De zelfverzonnen liedjes die we onderweg uit volle borst zingen, wetende dat geen mens ons gekrakeel kan horen. Alles schrééuwt om aandacht, wat zorgt voor kortsluiting in mijn bovenkamer.
Gouden griffel
Verdient iedere belevenis wellicht haar eigen verhaal? Zolang mijn hand ze niet met een gouden griffel de aandacht weet te geven die ze verdienen, laat ik ze, behoedzaam en op temperatuur, rijpen in mijn hardwarekast. Tot. Wie zal het zeggen. Morgen, ooit of nooit? En is het niet zo dat vier plaatjes meer vertellen dan duizend woorden? Regelmatig proberen de spinnen overigens weer een web van mist te creëren in mijn hoofd. Heel geduldig, al is het honderd keer per dag, brengt bewustzijn me weer terug naar mijn adem. Mijn anker. Ze laat me iedere keer weer zien dat er liefdevolle ruimte is. Ruimte om creatief te mogen! zijn. Iets waar ik stiekem al mijn hele leven naar verlang. En nu eindelijk aan toe durf te geven.
PS: de workshops van Jan Bommerez hebben Jeroen en ik beiden met plezier gevolgd en hebben ons veel richting gegeven om keuzes te durven maken op ons eigen pad. Zijn blogs zijn, iedere keer weer, een grote inspiratie voor ons.
Comment