Bundl - A journey worth sharing

Menu Close menu
Read in English
The Journey
Sandra Lensink

december 15, 2015

Wat eraan vooraf ging

Voor de 2de keer het roer om…
5 jaar geleden heb ik wat mijn werk betreft volledig het roer omgegooid. Van een drukke marketingbaan naar zelfstandige als vitaliteits- en yogacoach. Tot op de dag van vandaag heb ik daar geen moment spijt van. Nu, 5 jaar later, gaat toch het roer weer volledig om. Samen met de liefste man, Jeroen én de leukste hond, Floyd ga ik, voor nog onbepaalde tijd, op reis door Europa in onze camper. Om nóg meer dan nu in de natuur te zijn. Hé wat? En herenboerderij De Bunker en al je yogalessen dan?

Tijd voor reflectie
Jihaaa! Vrijheid! Dat is wat ik dacht toen ik 5 jaar geleden voor mezelf begon. Eindelijk dan de ruimte om mijn werk en mijn tijd in te delen volgens mijn eigen ideeën. En ideeën, daar heb ik er duizenden van. Ik stroomde over van enthousiasme en pakte iedere kans aan zonder focus. Alleen door naïef en blind in allerlei projecten te durven stappen, ging ik precies voelen waar mijn hart van overstroomt…. En vooral ook waar mijn energie blokkeert.

Things to do
Overdag trainingen geven met mijn lief Jeroen. En mensen begeleiden in een persoonlijk coachingstraject. In de avonden starten met het geven van yogalessen.  En zaterdag’s op de biologische markt staan om superfoods te verkopen. Ondertussen begonnen we ook met de plannen om de trainingslocatie van waaruit we werken, stap voor stap over te nemen van mijn schoonouders. Twijfelachtig waarin we daarin vanaf het begin wel…. ja, nee…. nee of toch ja… Vorig jaar hakten we de knoop door. Ja!

Alles is zo leuk!
Energiek ondernemen, heerlijk! Toch begon ik energiedipjes te krijgen. Teveel ballen in de lucht. Dit was de eerste roep om keuzes te maken. Ik merkte dat ik bij de yoga en de run&yoga lessen de ‘tijd’ vergeet en de energie stroomt, tot lang na de les. Van de trainingen en de coaching heb ik ontzettend veel geleerd. Na zo’n dag was ik echter altijd wel moe. Helder dus waar ik de focus wilde leggen. Toch niet heel makkelijk om ook uit te voeren omdat training en coaching veel beter verdiend. Gelukkig had ik in de vorige stap al gemerkt dat geld niet je belangrijkste drijfveer mag zijn. Het beheren van de locatie hadden we nog niet volledig gevoeld, maar leek ons beiden een logische aanvulling. Zo gezegd, zo gedaan. Focus aangebracht op yoga, run&yoga en locatie. Check! We kunnen verder.

Vrijheid?
Ondertussen hadden we al een visieplan voor de locatie geschreven. Waren we in gesprek met de gemeente. En werden verguningen aangevraagd voor het bouwen van een yogastudio in tuin. Een stroperig proces met van alle kanten beren op de weg. Beren die ons veel negatieve energie brachten. En de zo diep gewenste vrijheid voelde ik absoluut niet. Op 3 avonden en de zondagochtend stond ik in mijn kracht en gaf ik les. Alle andere uren van de week werden gretig opgeslokt door de locatie. Dat betekende werkdagen van 09.00 ‘s-ochtends tot 10 uur ‘s-avonds. Steeds vaker hoorde ik mezelf tegen Jeroen zeggen.’Schat, we genieten altijd zo van op reis zijn, waarom gaan we niet voor langere tijd? Voor wie werken we zo hard?’

Deze woorden sprak ik niet voor niets uit.
Ze waren verbonden aan een dieper gevoel van onrust, een gek gevoel van gevangenschap. Hoeveel yoga ik ook deed, de spanning in mijn lichaam nam toe in plaats van af. Hallo daar!!! Je lichaam wil je iets vertellen. Ik luisterde echter teveel naar anderen met al hun positieve woorden over de locatie en dat het toch wel een grote kans voor ons was. En dan ging er door mijn hoofd. Ja jeetje, zie ik de mooie plek en kans dan niet? Wat ondankbaar ben ik toch! En zo bleef ik samen met Jeroen toch maar een beetje doorworstelen en bleven we elkaar moed in praten met woorden als: ‘wat een heerlijk leven hebben we toch!’. Iets wat we lang niet altijden voelden en ook de afstand tussen ons twee werd merkbaar. Als de één niet doodmoe op de bank hing dan de ander het wel.

Een letterlijke en figuurlijke val
Als ik nu terugkijk dan waren er steeds meer ‘toevallige’ gesprekken en gebeurtenissen die ons hielpen om ‘los te laten’. De bekende druppel kwam in juni. Tijdens de trailrundriedaagse Xtrails in Vaals viel ik. Niets ernstigs, maar genoeg pijn om die nacht de slaap niet te kunnen vatten. Ik lag maar te draaien en kreeg een soort diavoorstelling te zien met alle ‘stop’ signalen die er al geweest waren. Ik begon te huilen, maakte Jeroen wakker. Het hoge woord kwam eruit: ‘Ik wil niet verder met de locatie’. Die nacht hebben we, met Floyd tussen ons in, gepraat over onze dromen en je raad het al. Daar kwam de locatie niet in voor. Buiten begon het licht te worden en in onze hoofden ook. We laten los en gaan op reis!

Spijt?
Nee. We hebben veel geleerd, ook mooie tijden meegemaakt en heel veel prachtige mensen mogen ontmoeten. Dit proces was nodig om helemaal voor onze passies te durven gaan. Immers, hoe kun je nu voelen waar je hart ligt en je energie stroomt als je de keerzijde niet toelaat en niets uitprobeert. We zijn er wijzer van geworden. En het allermooiste. We hebben in dit proces heel duidelijk gekozen voor elkaar!

 

Comment