Bundl - A journey worth sharing

Menu Close menu
Read in English
The Journey
Trailrun Serra da Lousa Portugal
Sandra Lensink

maart 22, 2016

50km trail Serra da Lousa. We did it!

Zaterdag 19 maart 2016. Mijn 46ste verjaardag. Afgelopen donderdag hebben we héél spontaan besloten om vandaag onze allereerste ultratrail, Serra da Lousa, te lopen. 50 kilometer en 2.600 hoogtemeters hebben we te trotseren. Evenals kou, wind, stortbuien en hagel. Kilian Jornet schrijft in zijn boek ‘run or die’: The secret isn’t in your legs, but in the strengh of your mind. Dat is onze mantra voor vandaag.

Het startschot!
We zijn los. De eerste 2 kilometer krijgen de benen tijd om op te warmen op het asfalt. Dan duiken we de heuvels in, wat flink klimmen betekent. De ene na de andere waterval passeren we in jungle-achtig terrein. De bruggetjes van boomstammen zijn te glad. Soppen door het water dus. De smalle single treks zijn één grote modderpoel afgewisseld met grote, scherpe rotsen. Met veel klauterwerk, op handen, voeten en glijdend op onze kont bereiken we na 10 kilometer het ydillische bergdorpje Gondramaz. Na het bijtanken worden we hier uitgezwaaid met ‘tot ziens’. Dat geeft een thuisgevoel.

Op naar post 2 in Lousa op 22 kilometer
Eerst nog ff flink bikkelen om te stijgen op gelukkig iets beter begaanbare paden. We krijgen een ritme in de voeten en in de ademhaling. Praten is overbodig. We worden één met elkaar en met de natuur. Tot de hagel opeens op ons neerklettert. Deze ‘Wim Hoffers’ lachen erom. De kou koelt ons systeem. Zo kookt de motor niet over. Just keep breathing, MF. Ik hoor het Wim lachend zeggen. We are happy!

Door naar post 3, Talasnal, op 27,5 kilometer
Veel, heel veel stijgen in nog steeds onwijs veel modder. Man, onze bovenbenen. Protest. Flink doorstappen, ademen en onze mantra laten zingen in onze hoofden. Jeroen kletst nog wat. Antwoord krijgt ie van mij niet. De wereld om ons heen wordt heel compact. Ik stiefel gestaag achter Jeroen aan. Hij is nu mijn haas. Af en toe staan we stil. Geven elkaar een intense knuffel en zoen. Het uitzicht is namelijk adembenemend. Hier doen we het voor!

In Talasnal krijg ik weer praatjes
Vooral tegen de mannen van de 110km kilometer. Mijn ogen kunnen het niet laten en verlekkeren zich aan hun stoere, bemodderde benen. Jeroen knipoogt. Hij hoopt dat het me energie geeft voor de zwaarste klim. En dat doet het. Ik trippel, trappel met zweverige benen omhoog. Maar waar is nu mijn haas? Oei, die heeft buikkrampen gekregen en is verdwenen in de bosjes. Ik besluit mijn tempo iets te verlagen, maar wel door te gaan. Hopelijk kan ik hem nu helpen door dit dode punt heen. Dat lukt. Op de top duikt ie opeens weer naast me op.

Blij worden we
Nu mogen we afdalen. Snelheid maken, denk ik. Dat valt flink tegen. Afdalen is over grote rotsen. We kunnen niet anders dan weer ons hele lichaam in de strijd gooien om naar beneden te worstelen. Geen wonder dat we na afloop meer spierpijn hebben in onze schouders dan in onze benen. Dit is het moment waarop ik mijn mantra verlies. Alles begint pijn te doen. Ik kan niet meer. Denk alleen nog. ‘Waar blijft die volgende post?’. Ik voel me boos! Waarom? Op mezelf wellicht. Vanwege het malle idee om 50km te gaan lopen? Deze ‘bozige energie’ blijkt wel functioneel. Ik krijg weer fire om door te gaan.

Eten, veel eten!
Trek dat we hebben als we eindelijk de laatste post op 42.5 kilometer bereiken! Al het detoxen, al het gezonde eten. Volledig overboord. Ik prop 3 stukken cake naar binnen. En handenvol chips. Ik zie Jeroen net zo beestachtig eten. De vrijwilligers zeggen: ‘nog maar 7 kilometer over makkelijk parcours’. Een zucht van opluchting.

Knuffelend lopen we even later op het asfalt 
Met in ons hoofd al ‘we made it’. Wat een misrekening is. Verschrikt zie ik de vlaggetjes stijl een rots op gaan. NEE! Nu knak ik volledig. Mijn mantra is spoorloos. Mijn constante adem ook. Ik hijg als een paard. Jeroen begint gestaag omhoog te gaan. Ik kan niet anders dan volgen. Bijblijven. Het afdalen daarna is in kniehoge modder. Het lijkt wel of we dronken zijn. Zo vallen we van links naar rechts. Een gigantische, slappe lach komt in ons beiden naar boven.

De finish in zicht
En dan opeens…. Ja daar! De Salamonboog! Direct is ook onze mantra weer daar. De laatste 2 kilometer lukt het ook weer om te rennen. Kilian heeft gelijk. It’s all in de mind. Keep that together.

De lekkerste biertjes ooit
Bij de finish worden we als echte helden binnengehaald door Pieter, Alice en Floyd. We duiken direct een kroegje in. Nog nooit in mijn leven heb ik zo snel 3 koude biertjes naar binnen laten glijden….. Moe, trots, overgelukkig! Wat een prachtig verjaardagsfeest!!

Comment